Herkes Kendi Kıvılcımını İçinde Taşır

Illustrated by David Small

    Hiç şu an ki aklınız ve birikiminizle hayata yeniden başlamak istediniz mi ? Eminim çoğumuzun ortak dileklerinden biridir bu. Yıllar geçtikçe bu düşünceye olan eğilim daha da artıyor sanırım. Şu cümleleri duymaya başlıyoruz : "Ah şimdi ki aklım olsaydı da, neler yapardım neler." ya da "Ben sizin yaşınızda olacaktım ki yorulmak nedir bilmeyecektim." Genellikle anne-babalarımızdan ve aile büyüklerimizden duymaya alışık olduğumuz bu cümleler aslında yaşam boyu edinilen iyi-kötü tecrübelerin, değiştirilmek istenilen kararların ve dönülmek istenilen günlerin birer yansıması olarak karşımıza çıkıyor.Uzağa gitmeyelim.Bizler bile üniversite ortamına giriş yaptıktan sonra lise sıralarındaki o sağlam dostlukları özlemiyor muyuz? 

   Hal böyle olunca insan bu duruma çözüm üretmek, hayatını daha iyi bir hale sokmak istiyor. Bu blogda tam olarak bu amaç için ortaya çıktı diyebiliriz. Her geçen gün artan eskiye özlem,günün koşullarına ayak uyduramama ve buna bağlı olarak sürekli artan bir şikayet zinciri. İşte bunu kırmak ve çözüm yolları üretmek istiyorum. 
  
  Öncelikle kendimi tanıtayım sizlere. Özcan ailesinin ikinci ama ilk kız çocuğu İlknur. 90'lar kuşağını ucundan kıyısından yakalamış olmayı şans saydığım 1995 eylülünde Bursa'da halen yaşamakta olduğumuz evimde doğdum. Şu an Uludağ Üniversitesi Endüstri Mühendisliği Bölümü 3.sınıf öğrencisiyim. Azıcık matematik bilen herkesin hesaplayabileceği gibi "22" yaş oldukça farklı bir dönemeç çiziyor insana hayatta. En azından benim için öyle oldu. Gençliğin vermiş olduğu o bitmek bilmeyen enerjiyle hayata geçirmeyi planladığım onlarca fikir hiçbir faaliyet göstermediğim için sonuca ulaşmayınca insan  ister istemez karamsarlığa kapılıyor. Etrafında gelişen tüm sosyal/siyasal/ekonomik olayların dışında kalamadığın gibi üzerine düşünme,konuşma,yazma isteğini bastırmak pek de kolay olmuyor. Dünya üzerindeki tüm insanlar bu konuda hemfikir olacak ki bitmek bilmeyen bir düşündüğünü söyleme,bununla da yetinmeyip an be an ne yaptığını paylaşma ihtiyacı hissediyor.İşte bende artık bu 'atalet' durumundan çıkıp harekete geçmeye karar verdim. Ve kendimi nasıl daha iyi ifade edebileceğimin, nasıl hem kendime hem de başkalarına bir şeyler katabileceğimin yollarını ararken cevabı küçücük bir çocuğun yaptığı olağan bir şey de buldum. 

Üniversite ile evim arasındaki mesafe fazla olduğundan otobüsle yaptığım yolculuklar baya uzun sürüyor. Bu yolculuklardan birinde 5-6 yaşlarında bir erkek çocuğu annesiyle birlikte yanıma oturdu. O esnada telefonumdan ders notlarımı okuyordum. Gözüm çocuğun elindeki kağıt ve kaleme ilişti. Yazmayı yeni yeni öğrendiğini,bu hevesle kağıda bir şeyler yazıp annesine gösterdiğini düşündüm. Aradan zaman geçtikçe çocuk kağıda bir şeyler yazıyor,annesine gösteriyor annesi de onu tebrik edermişcesine alnına öpücükler konduruyordu. Merak duygumu daha fazla yenemeyip küçüğe kağıda neler yazdığını sordum. Cevabı tam bir uyanış sebebiydi. "Yarın öğretmenime soracağım soruları yazıyorum."  İşte bu dedim. Eksik olan,mutsuzluğumuza sebep olan şey bu. Tonlarca eleştirimiz,şikayetimiz,mızmızlanmamız arasında asla ama asla yapmadığımız tek şey bu. Soru sormak,cevap almak,çözüm üretmek. İşte bunları yapmadığımızı ilk o an anladım. O minicik çocuk ertesi güne kadar kafasında yüzlerce şeyi merak edecek,kağıda dökecek ertesi gün öğretmenine soracak ve tatmin edici bir cevap alana kadar vazgeçmeyecek. Çocuklar böyledir. İşte büyüdükçe kaybettiğimiz en önemli özelliğimiz bu. 
    

 

Bireysel olarak herkesin kendi içine dönüp bunu sorması gerektiğini düşünüyorum. En son ne zaman şikayet ettiğim bir konu için çözüm üretme yolunu seçtim? Sonra toplum olarak bunu kendimize sormalıyız. Yakındığımız tonlarca meselenin ortadan kalkması için ne yaptık? Beğenmediğimiz eğitim sistemimizi kökünden değiştirecek hangi adımları attık? Bu soruları çoğaltabiliriz. Ama hepimiz önce kendimizle sonra milletçe bu hesaplaşmayı yapmalıyız.

Bu yazı benim bireysel hesaplaşmam sonucu ortaya çıkan ilk kıvılcımdır.Sizler de kendi kıvılcımlarınızı yaratın ve herkesten farklı olarak bu sefer çözüm üretmek için bir araya gelelim. Bir sonraki buluşmamıza kadar bilimle,sanatla ve hoşgörüyle kalın...